گفتی ببار...ابری نبود
گفتی بیار...جامی نبود
گفتی بمان... قراری نبود
گفتی بخوان...صدایی نبود
گفتی برو؟!...
بغضم شکست...
ابرها باریدند
دستها جامی شدند
..و آرام شدم
پس خواندم: خدایا ...به امید تو
و ماندگار شدم در جاده تنهایی.
از کتاب : و شعر تنها بهانه ئست
نوشته : مریم قاسم پور
mojtaba
mojtaba
mojtaba
نانوش
سلام مریم گلی خودم ..خوبی ؟این شعر برام اشناست چون چندین بار تو کتاب شعرت خوندمش .به دل میشینه ..خیلی ناراحتم مریمی یکی از اقوام ما تو این چند روز اخیر در اثر تصادف فوت شده .فکرم پریشون و بهم ریخته است .خیلی ناراحتم
اگر انسانها میدانستند فرصت با هم بودنشان محدود است محبتشان نا محدود میشد
نانوش
مسافر
پاییزه
علی نظری(محب الحسن)
