قافله...

 

تقدیم به امام زمانم...

 

قافله...

 

 

روزی با قافله ای عزم سفر داشته ام

 

بال و پر دیده و عاشق شده ...

 

برداشته ام.

 

پیشتر رفتم و...رفتم ...

 

و رسیدم بخدا

 

قدمی بیش نمانده دیدم

 

غل و زنجیر چرا بسته به پا...؟!

 

کعبه رو در رو بود...

 

من اسیر زنجیر

 

خسته و...غم زده و....تشنه 

 

نشستم...

 

من خسته...؟! من زخمی...

 

و صدایی میگفت :

 

صبر کن قافله جا مانده است

 

با هم آیید درون

...

چه عذابیست مرا؟!

 

سالیانیست چرا قافله ام ناپیداست

 

به من آهسته بگویید:

 

کجاست.

 

تشنه لب مانده و چشمم در راست

 

بمن آهسته بگویید...

 

کجاست.

 

بمن آهسته بگویید کجاست.

 

 

از کتاب : وشعر...؟! تنها بهانه ایست.

نوشته : مریم قاسمپور